Μια αληθινή ιστορία για την συναρπαστική εμπειρία του να βλέπεις σπουνόφουσκες...

Μοιραζόμαστε μαζί σας τη μοναδική περίπτωση της Borghild Dalh, μέσα από την εξιστόρηση του Dale Carnegie στο βιβλίο του “How to Stop Worrying and Start Living”. Όπως λέει και ο ίδιος, εάν θέλουμε να σταματήσουμε να ανησυχούμε και να αρχίσουμε να ζούμε, ο κανόνας είναι να μετράμε αυτά που έχουμε και όχι αυτά που δεν έχουμε!

Ήθελα να δω

Θα θέλατε να μάθετε πως να μετατρέψετε το πλύσιμο των πιάτων σε μια συναρπαστική εμπειρία; Αν ναι, διαβάστε ένα βιβλίο εκπληκτικού θάρρους και δύναμης, γραμμένο από την Μπόρχιλντ Νταλ (Borghild Dalh). Έχει τον τίτλο “Ήθελα να δω” (I wanted to see).

Το βιβλίο γράφτηκε από μια γυναίκα που ήταν τυφλή για σχεδόν μισό αιώνα. “Είχα μόνο ένα μάτι”, γράφει, “αλλά και αυτό είχε πρόβλημα και έβλεπα μόνο από ένα μικρό άνοιγμα στην αριστερή πλευρά του. Μπορούσα να δω ένα βιβλίο μόνο αν το έφερνα πολύ κοντά στο πρόσωπό μου και έστρεφα το μάτι μου όσο το δυνατό προς τα αριστερά.”

Επιχορηγημένα Σεμινάρια Dale Carnegie - Skills for Success σε όλες τις πόλεις της Κύπρου

1. 20/03/2023 The Dale Carnegie Course - Skills for Success - Larnaka

2. 21/03/2023The Dale Carnegie Course - Skills for Success – Nicosia

3. 23/03/2023 The Dale Carnegie Course - Skills for Success – Limassol

4. 29/03/2023The Dale Carnegie Course - Skills for Success – Paphos

Όμως αρνιόταν τον οίκτο των άλλων, αρνιόταν να αισθάνεται διαφορετική. Ως παιδί ήθελε να παίξει κουτσό με τα άλλα παιδιά, αλλά δεν μπορούσε να δει τις γραμμές στο έδαφος. Έτσι, όταν τα άλλα παιδιά πήγαιναν στο σπίτι, εκείνη γονάτιζε και πλησίαζε το πρόσωπό της στο έδαφος για να τις δει. Τις έμαθε από μνήμης και έπαιζα άνετα με τα άλλα παιδιά. Μάλιστα πολύ σύντομα έγινε η καλύτερη στο κουτσό. Στο σπίτι μελετούσε κρατώντας το βιβλίο, σε μεγάλο αντίγραφο, τόσο κοντά στο μάτι της που οι βλεφαρίδες της άγγιζαν το χαρτί. Και όμως πήρε δυο πτυχία: ένα από το Πανεπιστήμιο της Μινεσότα και ένα μάστερ στις Τέχνες από το Πανεπιστήμιο Κολούμπια.

Άρχισε να διδάσκει σε ένα μικρό χωριό, το Τουίν Βάλεϊ στη Μινεσότα, και αργότερα έγινε καθηγήτρια δημοσιογραφίας και λογοτεχνίας στο Κολέγιο Αουγκουστάνα στο Σιουξ Φολς, στη Νότια Ντακότα. Εκεί δίδαξε δεκατρία χρόνια, έδωσε διαλέξεις σε γυναικείες οργανώσεις και μίλησε στο ραδιόφωνο για βιβλία και συγγραφείς. Στο πίσω μέρος του μυαλού μου, γράφει, υπέβοσκε πάντα ο φόβος ολικής τύφλωσης. Για να τον αντιμετωπίσω, είχε υιοθετήσει μια ενθουσιώδη, σχεδόν υπερβολικά εύθυμη στάση απέναντι στη ζωή.

Τότε, γύρω στο 1943, όταν ήταν πια πενήντα δύο χρόνων, συνέβη ένα θαύμα: μια εγχείριση στην Mayo Clinic. Τώρα πια μπορούσε να δει σαράντα φορές περισσότερο από ότι πριν.

Ένας καινούριος κόσμος ξεδιπλώθηκε μπροστά στα μάτια της. Από τότε έβρισκε συναρπαστικό ακόμα και το πλύσιμο των πιάτων. “Παίζω με τις ώρες με τις σαπουνάδες”, γράφει. “Χώνω τα χέρια μου στο νερό μέσα στον νεροχύτη και πιάνω μερικές σαπουνόφουσκες. Τις σηκώνω στο φως και μπορώ να δω τα υπέροχα χρώματα ενός μικροσκοπικού ουράνιου τόξου.”

Καθώς κοίταζε έξω από το παράθυρο της κουζίνας, είδε τα γκριζόμαυρα φτερά ενός σπουργιτιού που φτερούγιζαν μέσα στο κατάλευκο χιόνι. Ένιωθε τέτοια έκσταση κοιτάζοντας τις σαπουνόφουσκες και τα σπουργίτια, που το βιβλίο τελειώνει με τα εξής λόγια: «Κύριε των δυνάμεων, Σε ευχαριστώ. Σε ευχαριστώ.»

Φανταστείτε να ευχαριστεί κάποιος τον θεό επειδή μπορεί να δει ουράνια τόξα στις σαπουνόφουσκες και σπουργίτια να πετούν πάνω από το χιόνι…